رتینوئیدها نوعی کلاس از ترکیبات شیمیایی هستند که ویتامین A هستند یا از نظر شیمیایی با آن ارتباط دارند. رتینوئیدها در جایی که تنظیم سلولهای اپیتلیال را تنظیم می‌کنند، در پزشکی کاربرد پیدا کرده‌اند. رتینوئیدها عملکردهای مهم بسیاری در بدن دارند از جمله نقش در بینایی، تنظیم تکثیر سلولی و تمایز، رشد بافت استخوانی، عملکرد ایمنی و فعال شدن ژن‌های سرکوبگر تومور. همچنین تحقیقات در مورد توانایی آنها در درمان سرطان‌های پوستی انجام ‌می‌شود. در حال حاضر ، آلیترتینوئین (۹-cis-retinoic acid) ممکن است بصورت موضعی برای درمان ضایعات پوستی از سارکوم Kaposi استفاده شود.

رتینوئیدها گروهی از ترکیبات هستند که پاسخ‌های بیولوژیکی خود را از طریق گیرنده خاصی تولید می‌کنند که اتصالات معمول آنها رتینول و اسید رتینوئیک است.

تاریخچه مصرف رتینوئید
از آنجایی که اولین رتینوئید در سال ۱۹۷۱ برای آکنه تأیید شد، این داروها توسط بسیاری به عنوان درمانی برای همه مشکلات پوستی مورد استقبال قرار گرفتند. اگرچه رتینوئیدها ممکن است پاسخی برای هر بیماری پوستی نباشد، اما چندین نتیجه با نتایج اثبات شده وجود دارد.

رتینوئیدها برای آکنه: اگر آکنه‌های متوسط ​​تا شدید دارید که با سایر درمان ها بهتر نشده است، یک رتینوئید ممکن است کمک کند. هنگامی که روی پوست پخش شود ، رتینوئیدها می‌توانند منافذ را مسدود کنند، و به دیگر کرم‌ها و ژل‌های دارویی اجازه می‌دهند تا بهتر کار کنند. آن‌ها همچنین با جلوگیری از انسداد منافذ سلولهای مرده، شیوع آکنه را کاهش می‌دهند. با پاک کردن آکنه و کاهش شیوع آن، ممکن است تشکیل اسکارهای آکنه نیز کاهش یابد. قرص های رتینوئیدی محصول تولیدی روغن را درمان می‌کنند.

سه گروه از رتینوئیدها
نسل اول شامل رتینول، شبکیه، ترتینوئین (اسید رتینوئیک اسید)، ایزوترتینوئین و آلیترتینوئین

نسل دوم شامل etretinate و acitretin متابولیت آن است.

نسل سوم شامل آداپلن، bexarotene و tazarotene است.

رتینوئیدهای نسل اول و دوم به دلیل انعطاف پذیری منتسب به اوراق قرضه تک و دوتایی متناوب، قادر به اتصال به چندین گیرنده رتینوئید هستند.

رتینوئیدهای نسل سوم نسبت به رتینوئیدهای نسل اول و دوم از انعطاف‌پذیری کمتری برخوردار هستند و بنابراین با گیرنده‌های رتینوئید کمتری تعامل دارند.