پلی الکترولیت آنیونی :
پلیمرهای آنیونی متداول معمولا حاوی گروه اسید کربوکسیلیک (اسید ضعیف) بوده و بنابر این دانسیته بار آنها بستگی به pH دارد. از جمله پلیمرهای آنیونی می توان به پلی آکریلامیدهای آنیونی اشاره کرد. پلیمرهای آنیونی طبیعی نیز وجود دارد که اکثرا پلی ساکاریدهای سولفاته می باشند مانند هپارین ، سولفات مانان و سولفات کندروتین. البته این پلیمرها بیشتر در مصارف پزشکی مورد استفاده قرار می گیرند .

کاربرد پلیمرها در تصفیه آب :
پلیمرها در دز بسیار کم (کمتر از ۱mg / L ) جهت انعقاد و لخته سازی، مورد استفاده قرار می گیرند. مطالعات در مقیاس پایلوت نشان میدهد که در صورت استفاده از mg/ L ۰ / ۴ – ۱ پلیمر جهت تصفیه آب با کدوت متوسط به بالا، ٪۸۵-۵۰ مصرف آلوم کاهش پیدا می کند.

استفاده اصلی از پلیمرها در تصفیه آب به عنوان کمک منعقد کننده می باشد. اضافه کرن پلیمرها همراه با مواد منعقدکننده میتواند تأثیر شگرفی در حذف مواد هیومیک داشته باشد. یکی دیگر از کاربردهای مهم پلیمرها، تصفیه پساب حاصل از شستشوی فیلترها جهت باز گردش آن به ابتدای تصفیه خانه می باشد. مطالعات مختلف نشان میدهد که جهت دستیابی به استانداردهای آب شرب لازم است که پساب شستشوی صافی ها، با اضافه کردن پلیمر توسط شناورسازی با هوای محلول مورد تصفیه قرار گیرد.

پلیمرها اگر به عنوان منعقد کننده مورد استفاده قرار گیرند، دوز مورد استفاده آنها، mg/ L ۱ -۱۰می باشد ولی اگر به عنوان کمک منعقد کننده مورد استفاده قرار گیرند دز لازم mg/ L ۰ / ۱ – ۰/ ۲ می باشد .

کمک منعقد کننده ها :
لخته های حاصل از فرآیند انعقاد هرچه سنگین تر باشند سرعت ته نشینی آنها بیشتر است. اما در بسیاری از موارد لخته ها با وزن کم و نیز شکننده بوده و بسیار به آرامی ته نشین می گردند.

در این گونه موارد موادی تحت عنوان «کمک منعقد کننده» به آب اضافه می شود تا خواص لخته ها را بهبود بخشند و انعقاد را تسریع نمایند.

آبهایی که از نظر رنگ غنی و از نظر کدورت فقیر می باشند. همچنین برای آبهایی با دمای پایین، استفاده از مواد کمک منعقد کننده بسیار مفید خواهد بود.

علاوه بر این کمک منعقد کننده ها می توانند محدوده اپتیمم pH را گسترده تر کرده و همچنین مقدار ماده منعقد کننده مورد نیاز را کاهش دهند. متداول ترین کمک منعقد کننده ها سیلیس فعال ، رس بنتونیت و پلی الکترولیت ها می باشند.