پلی الکترولیت کاتیونی :
معمولا این پلیمرها، حاوی گروههای چهارتایی آمونیوم هستند که اگر چنین باشد به عنوان پلیمرهای الکترولیت قوی شناخته میشوند.

از جمله پلی الکترولیت های کاتیونی می توان به پلی آکریلامیدهای کاتیونی (PAMs) و پلیمرهای اپی کلروهیدرین یادی متیلامین اشاره کرد. پلیمرهای کاتیونی طبیعی نیز وجود دارد که مهمترین آنها کایتوزان و مورینگا اولیفرا میباشد.

پلی الکترولیت های مصنوعی و طبیعی :
پلی الکترولیتها یا منعقد کننده های پلیمری، مولکول هایی بلند زنجیر با وزن مولکولی بالا بوده که حامل تعداد زیادی از گروه های باردار می باشند و از پلیمریزاسیون واحدهای کوچکتری به نام منومر درست شده اند.

زنجیره پلیمر می تواند ساختمان شاخه ای یا خطی داشته باشد که طول آن در محدوده کسری از میکرون تا ۱۰ میکرون متغیر می باشد. .

پلیمرهایی که به طور طبیعی در تصفیه آب به کار برده می شوند، چنانچه گروههای قابل یونیزه شدن (مانند گروه های کربوکسیل ، آمینو و سولفونیک) داشته باشند به عنوان پلی الکترولیت نامیده می شوند. پلیمرهایی که گروه های بار الکتریکی مثبت بر روی زنجیره خود داشته باشند

به عنوان پلی الکترولیت کاتیونی ، پلیمرهایی با گروه های بار منفی به عنوان پلی الکترولیت آنیونی و پلیمرهایی که گروههای قابل یونیزه شدن نداشته باشند به عنوان پلیمرهای غیر یونی شناخته شده اند. پلیمرها به عنوان منعقد کننده اصلی-کمک منعقد کننده و یا به منظور حالت دادن لجن در تصفیه آب و فاضلاب مورد استفاده قرار می گیرند.

نکته :
پلیمرهای کاتیونی در فرآیند تصفیه آب هم به عنوان منعقد کننده اصلی به جای آلوم یا نمک های فلزی دیگر) و هم به عنوان کمک منعقد کننده (به همراه سولفات آلومینیم و یا دیگر نمک های فلزی به کار برده می شود. پلیمرهای آنیونی و غیر یونی ثابت شده است که در کاربردهای معینی به عنوان کمک منعقد کننده و با کمک به فیلتراسیون مؤثر می باشند.

پلیمرهای آنیونی با وجود این که دارای بار منفی هستند اغلب در لخته سازی کلوئیدها که آنها نیز دارای بار منفی هستند کارآیی بیشتری دارند که علت این امر را می توان فقط به فعل و انفعالات شیمیایی بین گروههای منفی پلیمر و ذرات کلوئیدی نسبت داد.

مهمترین امتیاز پلی الکترولیت ها این است که باعث افزایش اندازه لخته ها می شوند و این موجب افزایش سرعت ته نشینی لخته ها می شود. آزمایش های اولیه نشان میدهد که نیم میلی گرم در لیتر پلی الکترولیت در عرض ۲ دقیقه، ۹۵ درصد فلوکها را ته نشین می کند، در حالی که مصرف منعقد کننده به تنهایی (آلوم) فقط ۵۰ درصد لخته ها را در همان مدت ته نشین می کند.

پلیمرها، برخلاف آلوم که باعث کاهش pH آب می شوند، اسیدی نبوده و در مورد آبهایی با قلیائیت پایین مناسب می باشند. همچنین پلیمرها نسبت به آلوم حجم لجن کمتری تولید می کنند، که تغلیظ نمودن آن را آسان تر می سازد.